Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ostrołęce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marianna Grzyb

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

M. K. ( NIP (...) )

przeciwko

G. K. ( NIP (...) )

o zapłatę 9 982,49 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego G. K. na rzecz powódki M. K. kwotę 9 982,49 zł (dziewięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt dwa złote czterdzieści dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia09.10.2014 roku do dnia 31.12.2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016 roku do dnia zapłaty;

2.  tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.575,10 zł, w tym kwotę 1.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

SSR Marianna Grzyb

UZASADNIENIE

Powódka M. K., prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...), w pozwie skierowanym przeciwko G. K., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...), wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 9982,49 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 8096,63 zł od dnia 09.10.2014 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1885,86 zł od dnia 09.10.2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu żądania pozwu powódka podała, że na zlecenie pozwanego wykonała usługę przewozu rzeczy, za co wystawiła fakturę VAT nr (...) z dnia 08.09.2014 r. na kwotę 1932 EURO = 8096,63 zł. Ponadto powódka obciążyła pozwanego kosztami przestoju w kwocie 450 EURO. Pozwany za wykonaną usługę nie zapłacił, twierdząc że została ona wykonana nieterminowo. Powódka wskazała, że towar został dostarczony z opóźnieniem, z uwagi na błędnie wypełnione dokumenty przewozowe, za co pozwany ponosi odpowiedzialność.

Dnia 18 września 2015 r. Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, a w nim o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg załączonego spisu kosztów.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany zaprzeczył, jakoby przyjmując zlecenie powódka wskazywała na błędne wypisanie dokumentów, które mogą stanowić problem w realizacji zlecenia. Ponadto, zdaniem pozwanego, powódka nie udowodniła co było przyczyną zatrzymania pojazdu na granicy rosyjskiej, jak również nie udowodniła, że winę za ten fakt ponosi pozwany. Nienależyte wykonanie zlecenia przez powódkę skutkowało odmową zapłaty wynagrodzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29.08.2014 r. strona pozwana złożyła powódce zlecenie transportowe nr (...) towaru na trasie (...) (...) F. (Niemcy) – M. (Rosja). Towar miał być przewieziony w dniach 01.09.2016 r. – 04.09.2016 r.

(dowód: kserokopia zlecenia transportowego – k. 12-13)

W dniu 01.09.2014 r. samochód powódki o numerze rejestracyjnym (...) został załadowany we F. przez (...)

(dowód: kserokopia międzynarodowego listu przewozowego CMR – k. 14-15; kserokopia zlecenia transportowego – k. 12-13, zeznania świadka A. S., zeznania świadka K. Z., zeznania świadka M. R. (1), zeznania świadka R. R., zeznania świadka M. R. (2))

Po załadowaniu samochodu powódki o numerze rejestracyjnym (...) we F. przez (...), która była nadawcą przedmiotowego towaru, został sporządzony międzynarodowy list przewozowy (CMR). W polu nr 4 CMR, tj. w polu w którym należy wpisać miejsce i datę załadowania, zostało wpisane: „S. Polen, 01.09.2014”. W polu nr 21 CMR, tj. w polu w którym należy wpisać miejsce i datę wystawienia, zostało wpisane: „S., 01.09.2014”. W polu nr 22 CMR, tj. w polu w którym powinien zostać umieszczony podpis i stempel nadawcy został umieszczony podpis i stempel (...)

(dowód: kserokopia międzynarodowego listu przewozowego CMR – k. 14-15, zeznania świadka A. M. (1))

Z F. kierowca A. S., kierujący pojazdem powódki o numerze rejestracyjnym (...), udał się następnie do S., gdzie na zlecenie (...), samochód został doładowany lub przeładowany przez firmę (...), przy ul. (...), (...)-(...) S.. Firma (...) świadczy firmie (...) usługi magazynowe. Tam zostały wystawione kolejne dokumenty do spedycji.

(dowód: kserokopia międzynarodowego listu przewozowego CMR – k. 14-15; pismo (...) z dnia 04.09.2014 r. i jego uwierzytelnione tłumaczenie – k. 16-17, kserokopia zlecenia transportowego – k. 12-13, kserokopia międzynarodowego listu przewozowego CMR – k. 14-15, zeznania świadka A. S., zeznania świadka K. Z., zeznania świadka M. R. (1), zeznania świadka R. R., zeznania świadka M. R. (2), zeznania świadka A. M. (1))

Kierowca poinformował powódkę o tym, jak dokumenty zostały sporządzone. Powódka stwierdziła, że dokumenty nie zostały prawidłowo sporządzone, gdyż w polu nr 4 CMR, tj. w polu w którym należy wpisać miejsce i datę załadowania, zostało wpisane: „S. Polen, 01.09.2014”. W polu nr 21 CMR, tj. w polu w którym należy wpisać miejsce i datę wystawienia, zostało wpisane: „S., 01.09.2014”. W polu nr 22 CMR, tj. w polu w którym powinien zostać umieszczony podpis i stempel nadawcy został umieszczony podpis i stempel (...) czyli stempel spółki niemieckiej. M. K. kontaktowała się w tej sprawie z G. K. i uprzedziła go o możliwych konsekwencjach nieskorygowania błędu, tj. o możliwych problemach z przekroczeniem granicy. Pozwany podjął decyzję, aby transport był kontynuowany z takimi dokumentami, jakie zostały sporządzone. R. R. poinformował kierowcę o podjętej decyzji i powiedział, aby ten ruszył w drogę z otrzymanymi dokumentami.

(dowód: kserokopia zlecenia transportowego – k. 12-13, zeznania świadka K. Z., zeznania świadka A. S., zeznania świadka R. R.)

Kierowca udał się do(...)Spółka jawna A. M. (1) i A. M. (2) w Ś., gdzie agent celny A. M. (1) na podstawie dokumentów celnych sporządziła karnet TIR. Następnie kierowca udał się do odprawy, po czym wrócił do agenta celnego A. M. (1), która sprawdziła stemple i wystawiła dwie faktury nr (...), tj. jedną na firmę (...), oddział S., ul. (...), na kwotę 80,00 zł, a drugą na (...) F., również na kwotę 80 zł. Według A. M. (1) dokument CMR został wystawiony prawidłowo. Zawierał wszystkie dane niezbędne do przewozu towaru z Polski do Rosji. A. M. (1) podała, że „w tym konkretnym przypadku (...)wypełnił tą CMRkę tak, jakby to miało jechać na pozwolenie krótkie, bo w polu nr 4, który mówi o miejscu załadunku są S. Polska i data. Mnie nie interesuje czy jest to krótkie czy długie zezwolenie. W moim przypadku nie ma to żadnego znaczenia”. Po otrzymaniu wyżej wymienionych dokumentów kierowca wyruszył w drogę, w kierunku Rosji.

(dowód: faktura VAT nr (...) – k. 18, 26; zeznania świadka A. M. (1) – k.122-123, zeznania świadka A. S.)

W dniu 03.09.2014 r. samochód powódki o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez A. S., został zatrzymany na granicy białorusko-rosyjskiej. Urzędnicy rosyjscy dopatrzyli się niezgodności w dokumencie CMR, gdyż w polu nr 4 CMR, tj. w polu w którym należy wpisać miejsce i datę załadowania, zostało wpisane: „S. Polen, 01.09.2014”. W polu nr 21 CMR, tj. w polu w którym należy wpisać miejsce i datę wystawienia, zostało wpisane: „S., 01.09.2014”. W polu nr 22 CMR, tj. w polu w którym powinien zostać umieszczony podpis i stempel nadawcy został umieszczony podpis i stempel (...) czyli stempel spółki niemieckiej. Urzędnicy rosyjscy zatrzymali dokumenty pojazdu i transportu, a kierowca wraz z pojazdem musiał oczekiwać na dalszą decyzję, stojąc cały czas na granicy, aż do 06.09.2014 r.

(dowód: Historia trasy (...) k. 20-21, zeznania świadka A. S., zeznania świadka M. R. (1), zeznania świadka R. R., zeznania świadka M. R. (2))

W czasie, gdy A. S. oczekiwał na granicy na decyzję urzędników rosyjskich i swojego pracodawcy, powódka kontaktowała się z pozwanym w tej sprawie, jednakże pozwany nie pomógł rozwiązać problemu. Powódka zwróciła się do M. R. (1), aby ten pomógł jej rozwiązać problem, gdyż on sam od wielu lat prowadzi przedsiębiorstwo transportowe i zna język rosyjski. (...)wysłała do urzędników rosyjskich pismo, w którym poinformowała, że na zlecenie (...)samochód został załadowany w S., przez firmę (...), przy ul. (...), (...)-(...) S.. Firma (...) świadczy firmie (...) usługi magazynowe. Jednocześnie na granicę, gdzie przebywał kierowca A. S., udał się przedstawiciel odbiorcy transportowanego towaru, który pomógł wyjaśnić sprawę. W dniu 06.09.2014 r. kierowca uzyskał zgodę urzędników na przekroczenie granicy.

(dowód: pismo (...) z dnia 04.09.2014 r. i jego uwierzytelnione tłumaczenie – k. 16-17, Historia trasy GPS – k. 20-21, rachunek – k. 22-23v, zeznania świadka A. S., zeznania świadka M. R. (1), zeznania świadka R. R., zeznania świadka M. R. (2), zeznania świadka K. Z.)

Powódka dostarczyła towar w dniu 06.09.2014 r. na miejsce przeznaczenia, zgodnie ze zleceniem pozwanego.

(bezsporne)

W dniu 08.09.2014 r. powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 1932,00 EURO = 8096,63 zł z terminem zapłaty do 08.10.2014 r.

(dowód: kserokopia faktury VAT nr (...) – k. 10)

W dniu 08.09.2014 r. powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 450,00 EURO = 1885,86 zł z terminem zapłaty do 08.10.2014 r. tytułem: „Przestój na granicy Białoruś-Rosja, 3 dni”.

(dowód: kserokopia faktury VAT nr (...) – k. 19)

Pozwany wystosował do powódki pismo, opatrzone datą 01.09.2014 r., w którym wskazał, że rozładunek ustalono na 04.09.2014 r. na godz. 8:00 FIX i w związku z tym towaru nie dostarczono terminowo. Jednocześnie pozwany poinformował, że z powodu opóźnienia dostarczenia towaru, klient wstrzymał płatność i zarazem obciążył go z tego tytułu. W związku z powyższym pozwany scedował obciążenie na powódkę. Do w/w pisma został dołączony rachunek obciążający powódkę na łączną kwotę 2159,00 EURO oraz rachunek w którym (...) obciąża pozwanego kwotą 2159,00 EURO.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 01.09.2014 r. – k. 24, rachunek pozwanego nr (...) z dnia 01.09.2014 r. – k. 25, rachunek (...) nr (...) z dnia 10.09.2014 r. – k. 28)

W dniu 29.09.2014 r. powódka w piśmie skierowanym do pozwanego, obciążyła go łączną kwotą 450 EURO z tytułu przestoju na granicy Białoruś – Rosja od dnia 03.09.2014 r. do dnia 06.09.2014 r., tj. 3 dni po 150 EURO za 1 dzień. Jednocześnie powódka poinformowała pozwanego, że w związku z nieprawidłowo sporządzonym dokumentem CMR, nie ponosi ona winy za opóźnienie w dostarczeniu towaru i dlatego też odsyła pozwanemu rachunek nr (...), jako bezprzedmiotowy. Do w/w pisma powódka dołączyła fakturę VAT nr (...) na kwotę 450 EURO.

(dowód: pismo powódki z dnia 29.09.2014 r. – k. 29, fakturę VAT nr (...) – k. 19)

W dniu 20.10.2014 r. pozwany skierował do powódki pismo w którym wskazał, że należność w kwocie 450 EURO jest bezpodstawna i zwrócił jej fakturę VAT nr (...).

(dowód: pismo pozwanego z dnia 20.10.2014 r. – k. 30-31)

Wobec nieuregulowania należności w całości przez pozwanego pismem z dnia 05.02.2015 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwot: 1932 EURO i 450 EURO oraz szczegółowo wyjaśniła przebieg zaistniałej sytuacji.

(dowód: kserokopia pisma powódki z dnia 05.02.2015 r. – k. 32, kserokopia wezwania do zapłaty – k. 34, kserokopia potwierdzenia odbioru – k. 34v)

W dniu 06.02.2015 r. powódka w piśmie skierowanym do Krajowego Rejestru Długów Biuro Informacji Gospodarczej S.A. wyjaśniła, że cała wina z wynikłych problemów podczas wykonywania przewozu leżała po stronie firmy (...) G. K.

(dowód: kserokopia pisma powódki z dnia 06.02.2015 r. – k. 33)öö

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie w całości na podstawie art. 774 k.c., który stanowi, że przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Wynagrodzenie za usługę przewozową (zwane przewoźnym) należy do istotnych elementów umowy. Cel, którego osiągnięcie strony mają na uwadze, to przemieszczenie osób lub rzeczy z jednego miejsca na inne. Chodzi o działanie przewoźnika, którego skutkiem ma być efekt końcowy określony w umowie.

Poza sporem w przedmiotowej sprawie jest okoliczność, że pozwany zlecił powódce przewóz towaru i usługa ta została przez powódkę wykonana.

Powódka wystawiła pozwanemu za wykonaną usługę, w dniu 08.09.2014 r., fakturę VAT nr (...) na kwotę 1932,00 EURO = 8096,63 zł z terminem zapłaty do 08.10.2014 r. Tego samego dnia powódka wystawiła pozwanemu również fakturę VAT nr (...) na kwotę 450,00 EURO = 1885,86 zł z terminem zapłaty do 08.10.2014 r., tytułem: „Przestój na granicy Białoruś-Rosja, 3 dni”.

Pozwany zakwestionował w/w faktury i wystosował do powódki pismo, opatrzone datą 01.09.2014 r., w którym wskazał, że rozładunek ustalono na 04.09.2014 r., na godz. 8:00 FIX i w związku z tym towaru nie dostarczono terminowo. Jednocześnie pozwany poinformował, że z powodu opóźnienia dostarczenia towaru, klient wstrzymał płatność i zarazem obciążył go z tego tytułu. W związku z powyższym pozwany scedował obciążenie na powódkę. Do w/w pisma został dołączony rachunek obciążający powódkę na łączną kwotę 2159,00 EURO oraz rachunek w którym (...) obciąża pozwanego kwotą 2159,00 EURO.

Wskazać jednak należy, że towar został dostarczony do odbiorcy z opóźnieniem z winy pozwanego, gdyż ten zlecił kontynuowanie transportu z błędnie wypełnionym międzynarodowym listem przewozowym (CMR).

Zgodnie z art. 4 Konwencji sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r. o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) i protokołu podpisania (dalej Konwencja) dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom niniejszej konwencji. Następnie art. 6 ust. 1 Konwencji stanowi, że list przewozowy powinien zawierać m.in. miejsce i datę jego wystawienia, nazwisko (nazwę) i adres nadawcy, nazwisko (nazwę) i adres przewoźnika, miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidziane miejsce jego wydania, a także nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy. W myśl art. 7 ust. 1 lit. a Konwencji nadawca odpowiada za wszelkie koszty i szkody, jakie mógłby ponieść przewoźnik na skutek nieścisłości lub niedostateczności danych dotyczących nazwiska (nazwy) i adresu nadawcy, miejsca i daty przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidzianego miejsca jego wydania, a także nazwiska (nazwy) i adresu odbiorcy.

Powódka, w ocenie Sądu, udowodniła ponad wszelką wątpliwość, że niezwłocznie po stwierdzeniu, że międzynarodowy list przewozowy nie zostały prawidłowo sporządzony, skontaktowała się w tej sprawie z G. K. i uprzedziła go o możliwych konsekwencjach nieskorygowania błędu, tj. o możliwych problemach z przekroczeniem granicy. Pozwany podjął decyzję, aby transport był kontynuowany z takimi dokumentami, jakie zostały sporządzone. R. R. poinformował kierowcę o podjętej decyzji i powiedział, aby ten ruszył w drogę z otrzymanymi dokumentami. Nieprawidłowość wypełnienia międzynarodowego listu przewozowego polegała na tym, iż w polu nr 4 CMR, tj. w polu w którym należy wpisać miejsce i datę załadowania, zostało wpisane: „S. Polen, 01.09.2014”. W polu nr 21 CMR, tj. w polu w którym należy wpisać miejsce i datę wystawienia, zostało wpisane: „S., 01.09.2014”. W polu nr 22 CMR, tj. w polu w którym powinien zostać umieszczony podpis i stempel nadawcy został umieszczony podpis i stempel (...) czyli stempel spółki niemieckiej, a nie polskiej. Informacja, o tym, że powódka poinformowała o powyższym fakcie pozwanego, a ten warunki przewozu zaakceptował, została umieszczona na przedmiotowym międzynarodowym liście przewozowym, w którym zamieszczono notatkę: „Dokumenty odprawiamy w Polsce, jedziemy na krótkim zezwoleniu, czyli ładunek ładowany w Polsce, z przepisaniem CMR w polu 4 i 21”. Oznaczało to, że transport był wykonywany tak, jakby samochód został załadowany w Polsce, podczas gdy w rzeczywistości samochód został załadowany w Niemczech, a w Polsce został tylko doładowany lub przeładowany. Natomiast w przedmiotowym międzynarodowym liście przewozowym została podana informacja, że załadunku dokonano w S., w Polsce, a nadawcą jest spółka niemiecka. Stąd też urzędnicy rosyjscy uznali to za błąd w dokumentach i oczekiwali wyjaśnień. Fakt, że pozwany został poinformowany o błędnie wypełnionym liście przewozowym, jak również, że pomimo tego podjął decyzję o kontynuowaniu transportu, potwierdziła świadek K. Z., która pracowała u pozwanego, jako spedytor międzynarodowy. Sąd uznał zeznania świadka K. Z., jako wiarygodne w całości, gdyż są one rzeczowe, spójne i korespondują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Ponadto świadek nie jest już pracownikiem pozwanego, nie jest związana z żadną ze stron, więc nie ma podstaw by sądzić, że świadek zeznała nieprawdę lub coś zataiła. Jednocześnie, gdy czegoś nie wiedziała, to szczerze to przyznawała.

Ponadto powódka udowodniła również, że w dniu 03.09.2014 r., jej samochód o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez A. S., podczas wykonywania przedmiotowego zlecenia, został zatrzymany przez funkcjonariuszy rosyjskich na granicy białorusko – rosyjskiej. Świadczą o tym bezspornie historia trasy pojazdu - GPS (k. 20-21), zeznania świadka A. S., zeznania świadka M. R. (1), zeznania świadka R. R., zeznania świadka M. R. (2) oraz pismo (korespondencja) (...) z dnia 04.09.2014 r., skierowane do urzędników rosyjskich i jego uwierzytelnione tłumaczenie. Zeznaniom świadków A. S., M. R. (1), R. R. i M. R. (2) Sąd dał wiarę w całości, gdyż korespondują one z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Zdaniem Sądu drobne nieścisłości w tych zeznaniach nie wynikają ze świadomych działań świadków, obliczonych na jakiś efekt procesowy, a wynikają jedynie z uwagi upływ czasu i naturalnej kolei rzeczy, jaką jest zacieranie się w pamięci pewnych szczegółów. Ponadto, jeżeli czegoś nie pamiętali, szczerze to przyznawali.

Ustosunkowując się do argumentu pozwanego, iż należy wątpić, że doszło do zatrzymania pojazdu przez urzędników rosyjskich na granicy białorusko – rosyjskiej, z uwagi na fakt nie sporządzenia przez nich żadnego potwierdzenia dla kierowcy takiego zatrzymania, Sąd wskazuje, że w przedmiotowej sytuacji nie doszło do typowego zatrzymania o jakim mowa np. w rozdziale 27 polskiego kodeksu postępowania karnego. Urzędnicy rosyjscy wzięli dokumenty od kierowcy A. S. do sprawdzenia, a ponieważ w dokumentach była niezgodność, nie wyrazili zgody na przejazd. Ta sytuacja była na bieżąco wyjaśniana przez stronę powodową. W zaistniałej sytuacji kierowca zapewne mógł otrzymać dokumenty z powrotem, jednakże wówczas nie przekroczyłby granicy rosyjskiej, nie dostarczył towaru do miejsca przeznaczenia i tym samym nie wykonał zlecenia transportowego. Dlatego też kierowca, na polecenie swojej przełożonej, czekał na dalszy rozwój sytuacji, a powódka starała się wyjaśnić sprawę, tak aby można było wykonać zlecenie pozwanego. Powódka była w kontakcie zarówno z kierowcą, jak i urzędnikami rosyjskimi.

W ocenie Sądu powódka poprzez dowód z wydruku z GPS, z zeznań świadków, z pisma skierowanego do urzędników rosyjskich ponad wszelką wątpliwość udowodniła, że jej pojazd stał na granicy w okresie od 03.09.2014 r. do dnia 06.09.2014 r.

Pozwany podniósł ponadto, iż nie można uznać, aby przyczyną zwłoki w transporcie były nieprawidłowo wypełnione dokumenty, gdyż świadek A. M. (1), która jest agentem celnym w (...)Spółka jawna A. M., A. M. i sporządziła dla powódki kartę TIR, zeznała, że dokument CMR był wystawiony prawidłowo. Świadek współpracowała z (...)również w ramach innych zleceń i dokumenty zawsze były sporządzane w ten sam sposób. Jednakże świadek zeznała dalej, że nie potrafi powiedzieć, czy (...)w innych dokumentach stosowała inne pieczątki. Ponadto świadek zeznała, że „w tym konkretnym przypadku (...)wypełnił tą CMRkę tak jakby to miało jechać na pozwolenie krótkie, bo w polu nr 4, który mówi o miejscu załadunku są S. Polska i data. Mnie nie interesuje czy jest to krótkie czy długie zezwolenie. W moim przypadku nie ma to żadnego znaczenia”. Zatem z zeznań świadka wynika, iż sprawdziła ona tylko czy w polu nr 22 dokumentu CMR został umieszczony podpis i stempel nadawcy, ale nie przyglądała się ona dokładnie kto jest nadawcą (czyja pieczątka widnieje na dokumencie), gdyż dla świadka było to nieistotne. Podkreślenia wymaga również fakt, że świadek A. M. (1) wystawiła za swoją usługę dwie faktury o tym samym numerze, tj. (...), z tą samą datą i miejscem wystawienia, tj. Ś., dnia 01.09.2014 r., tytułem(...) na kwotę 80,00 zł. Faktury te różniły się jedynie nazwą nabywcy, bowiem jedna z tych faktur została wystawiona na firmę (...), oddział S., ul. (...)” (k. 18), a drugą na firmę (...) F. (k. 26). Oznacza to bezsprzecznie, że świadek sama była zdezorientowana i nie wiedziała, kto tak właściwie był nadawcą towaru. Podobnie zdezorientowani byli urzędnicy rosyjscy, którzy oczekiwali wyjaśnień.

Zgodnie z art. 9 Konwencji w braku przeciwnego dowodu list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy, oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. Zatem zgodnie z przedmiotowym listem przewozowym, jak również zeznaniami świadka K. Z., transport został wykonany przez powódkę na rzecz powoda, na pozwolenie krótkie, czyli tak, jakby był wykonywany z Polski do Rosji, przy czym w polu nr 22 CMR, tj. w polu w którym powinien zostać umieszczony podpis i stempel nadawcy został umieszczony podpis i stempel (...), czyli stempel spółki niemieckiej.

Następnie w myśl art. 14 Konwencji, jeżeli z jakiejkolwiek przyczyny wykonanie umowy przewozu na warunkach podanych w liście przewozowym jest lub staje się niemożliwe przed przybyciem towaru do miejsca przewidzianego dla jego wydania, przewoźnik jest obowiązany zażądać instrukcji od osoby uprawnionej do rozporządzania towarem, zgodnie z art. 12 Konwencji. Ust. 1 tego art. stanowi zaś, że nadawca ma prawo rozporządzać towarem, a w szczególności zażądać od przewoźnika wstrzymania przewozu, zmiany miejsca przewidzianego dla wydania towaru albo też wydania go odbiorcy innemu niż wskazany w liście przewozowym. W świetle powyższego powódka wykazała, że kontaktowała się z pozwanym zarówno na etapie kompletowania wszystkich dokumentów, czyli tuż po zdiagnozowaniu, że dokument CMR został błędnie wypełniony, jak również na etapie problemów z przekroczeniem granicy białorusko – rosyjskiej. Wprawdzie generalnym nadawcą towaru była (...) to jednak bezpośrednim zleceniodawcą dla powódki był pozwany i dlatego powódka z nim uzgadniała szczegóły transportu i z nim kontaktowała się w pierwszej kolejności w czasie, gdy wyniknęły problemy na granicy. Ponadto powódka wykazała, że wobec niepodjęcia odpowiednich działań przez pozwanego, kontaktowała się również z (...) dzięki czemu udało się rozwiązać problem, przekroczyć granicę białorusko – rosyjską i dostarczyć towar na miejsce przeznaczenia.

Wskazać jednocześnie należy, że pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na fakt nie wyrażenia zgody na kontynuowanie transportu „na pozwolenie krótkie”, z tak wypełnionym dokumentem CMR, jak również uzgodnienia jakiś innych warunków umowy. Zatem zgodnie z art. 9 Konwencji zaakceptował warunki umowy wynikające z listu przewozowego.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W myśl art. 232 k.p.c. strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007 r. w sprawie II CSK 293/07 wskazał, iż „ stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.”

W myśl art. 16 ust. 1 Konwencji przewoźnik ma prawo do zwrotu kosztów spowodowanych zażądaniem przez niego instrukcji lub ich wykonaniem, o ile koszty te nie wynikły z jego winy. Następnie art. 17 ust. 1 Konwencji stanowi, że przewoźnik odpowiada za opóźnienie dostawy. Jednocześnie ust. 2 tego art. stanowi, że przewoźnik jest zwolniony od tej odpowiedzialności, jeżeli opóźnienie spowodowane zostało winą osoby uprawnionej, jej zleceniem nie wynikającym z winy przewoźnika, lub okolicznościami, których przewoźnik nie mógł uniknąć i których następstwom nie mógł zapobiec. Zgodnie z art. 18 ust. 1 Konwencji, dowód, że opóźnienie spowodowane zostało jedną z przyczyn wymienionych wyżej ciąży na przewoźniku. Dlatego też powódka obciążyła pozwanego, w dniu 08.09.2014 r., fakturą VAT nr (...) na kwotę 450,00 EURO = 1885,86 zł, z terminem zapłaty do 08.10.2014 r., tytułem: „Przestój na granicy Białoruś-Rosja, 3 dni”.

Zdaniem Sądu Rejonowego powódka wykazała zarówno dokumentami, jaki i dowodami z zeznań świadków, że wykonała zlecenie spedycyjne, a opóźnienie w jego wykonaniu wynikało z przyczyn nie wynikających z winy przewoźnika, lecz z winy zleceniodawcy, czyli pozwanego. Tym samym powódka wykazała zasadność roszczenia objętego żądaniem pozwu. Sąd uznał tym samym również wysokość kwoty 450 EURO = 1885,86 zł, jako dodatkowe wynagrodzenie dla powódki za przymusowy przestój pojazdu powódki. Wskazać należy, że umówiona cena za cały fracht, który miał się odbyć w dniach 01.09.2014 r. – 04.09.2014 r., wynosiła 1932,00 EURO = 8096,63 zł, co nie zostało przez stronę pozwaną zakwestionowane, a więc jest to okoliczność bezsporna. Natomiast kwota 150 EURO za 1 dzień przymusowego postoju pojazdu powódki stanowi w przybliżeniu jedynie 8% pełnego wynagrodzenia za fracht. Należy również podkreślić, że w przeciągu tych trzech dni kierowca A. S. był zmuszony do spędzenia tego czasu w ciężarówce, dużo dłuższej niż planowana rozłąki z rodziną, nerwowego oczekiwania na dalszy rozwój sytuacji i w związku z tym powódka powinna mu to wynagrodzić finansowo. Ponadto strona powodowa musiała zaangażować inne osoby w celu wyjaśnienia sytuacji, tj. M. R. (2), pracownika (...) musiała ponieść koszt międzynarodowych połączeń telefonicznych, uwierzytelnionego tłumaczenia dokumentu i wreszcie miała unieruchomiony przez kilka dni pojazd. Zważywszy na fakt, że pozwany nie podjął żadnych działań, w celu wyjaśnienia sprawy, Sąd uznał, że kwota 150 EURO za 1 dzień przymusowego przestoju nie jest kwotą wygórowaną i z uwagi na powyższe zasługuje na uwzględnienie. Na koniec podkreślić należy również fakt, że pozwany G. K., pomimo wniosku złożonego w sprzeciwie od nakazu zapłaty o przesłuchanie go w charakterze strony, nie stawił się na żadną z rozpraw.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 774 k.c. oraz art. 16 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 lit. a Konwencji sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r. o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) i protokołu podpisania zasądził kwotę 9982,49 zł.

Pozwany dopuścił się zwłoki w zapłacie, a zatem powódce na podstawie art. 481 k.c. należą się odsetki ustawowe od kwoty 9982,49 zł za okres od dnia 09.10.2014 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty.

Koszty postępowania powinien ponieść w całości na podstawie art. 98 k.p.c. przegrywający proces pozwany G. K.. Zgodnie z powołanym przepisem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przepis ten wyraża jedną z dwóch podstawowych zasad dotyczących rozstrzygania o kosztach procesu, tj. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca (merytorycznie albo formalnie i niezależnie od tego czy ponosi winę w prowadzeniu procesu) zobowiązana jest zwrócić swemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu (por. m.in. uchwała składu siedmiu sędziów SN – zasada prawna z dnia 23.06.1951 r. – C 67/51, OSN(C) 1951, nr 3, poz. 63; orzeczenie SN z dnia 27.08.1962 r. – II CZ 103/62, OSNC 1963, nr 7-8, poz. 171; postanowienie SN z dnia 10.09.1963 r. I CZ97/63, OSNC 1964, nr 4, poz. 85).

Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji.

SSR Marianna Grzyb