Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ostrołęce

POSTANOWIENIE

Dnia 12 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR Artur Kowalski

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Radecka

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 r. w Ostrołęce

na rozprawie

sprawy z wniosku H. R.

z udziałem M. O.

o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie

p o s t a n a w i a :

1.  oddalić wniosek

2.  zasądzić od wnioskodawcy H. R. na rzecz uczestnika M. O. kwotę 617 zł ( sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

SSR Artur Kowalski

Sygn. akt INs 1138/16

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2016r. H. R. wystąpił do Sądu Rejonowego w Ostrołęce z wnioskiem o stwierdzenie, że nabył z dniem 31 lipca 2005r. przez zasiedzenie własność nieruchomości zabudowanej garażem o pow. 0,0020 ha położonej w O., oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), dla której w Sądzie Rejonowym w Ostrołęce prowadzona jest księga wieczysta Kw Nr (...).

W uzasadnieniu wniosku wskazał, że na podstawie umowy sprzedaży zawartej w lipcu 1975r. pomiędzy A. P. a wnioskodawcą, nastąpiło przeniesienie posiadania działki objętej wnioskiem wraz ze znajdującym się na niej garażem. Od lipca 1975r. wnioskodawca nieprzerwanie posiada przedmiotową nieruchomość, władając nią jak właściciel. Wnioskodawca korzysta z nieruchomości z wyłączeniem innych osób, uiszcza podatek od nieruchomości. Postrzegany jest jako właściciel nieruchomości, o czym świadczy iż budujący na sąsiedniej działce garaż, zwrócił się do wnioskodawcy z prośbą o wyrażenie zgody na partycypację w kosztach budowy ściany wspólnej.

Uczestnik M. O. wniósł o oddalenie wniosku w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Jak wskazywał uczestnik, wnioskodawca – wbrew swoich twierdzeniom – opłaca podatek jedynie od budynku (garażu) postawionego na nieruchomości, nie opłaca zaś podatku od gruntu. Nawet gdyby wnioskodawca opłacał podatek od gruntu, to jego obowiązek wynikałby z przepisów ustawy, nie zaś z faktu władania nieruchomością jak właściciel. Wnioskodawca twierdzi, że nabył sporną nieruchomość w lipcu 1975r. na podstawie umowy sprzedaży. Na potwierdzenie tego faktu nie przedstawia natomiast żadnych dowodów. Brak jest jakiejkolwiek umowy, z której wynikałoby, że doszło do tej czynności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. R. w 1975r. nabył od A. P. garaż przy ulicy (...) w O..

Działka gruntu o numerze (...), oznaczona we wcześniejszym okresie numerem (...), została ujawniona w rejestrze działek przewidzianych po dokonaniu podziału dla poszczególnych właścicieli nieruchomości sporządzonego przez geodetę S. K. w 1966r. Jako władający działką o numerze (...) przy oznaczeniu jej powierzchni na 17 m ² ujawniony został Skarb Państwa.

W dniu 16 grudnia 1968r. założono księgę wieczystą m.in. dla działki o numerze ewidencyjnym (...) wpisując jako właściciela (...).

W dniu 13 marca 1995r. M. O. wystąpiło z wnioskiem o wykreślenie w dziale I księgi wieczystej Kw Nr (...) dotychczasowego oznaczenia m.in. działki o numerze (...) i wpisanie nowego oznaczenia – dla działki o numerze (...) numeru (...), wydzielenie z prowadzonej księgi wieczystej m.in. działki o numerze (...), urządzenie nowej księgi wieczystej, wpisanie w dziale II tej księgi jako właściciela M. O.. Podstawą wniosku była decyzja Wojewody (...) z dnia 26 kwietnia 1995r., którą stwierdzono nabycie przez M. O. z mocy samego prawa własności nieruchomości zabudowanych oznaczonych w ewidencji gruntów m.in. numerem (...) o pow. 20 m ^{( 2)}. Wniosek ten został uwzględniony, dla nieruchomości założono księgę wieczystą Kw nr (...).

Pod koniec lat 70-tych ubiegłego wieku T. A. wybudował garaż sąsiadujący bezpośrednio z garażem wnioskodawcy. W momencie rozpoczęcia budowy garażu dwa z nich już stały, czwarty garaż został wybudowany z późniejszym okresie. Działkę pod garaż T. A. otrzymał jako dodatek do swojej działki zabudowanej domem mieszkalnym ze względu na jej małą powierzchnię. Dodatek miał otrzymać z Urzędu Miasta „na wieczystą umowę”, jednakże był pewien, że nie było sporządzanego aktu notarialnego, dostał jedynie pismo, w którym była mowa o wieczystym użytkowaniu. Nie starał się o pozwolenie na budowę. W piśmie z Urzędu Miasta nie było wskazane, na której działce ma być wzniesiony garaż. T. A. wiedział dobrze, że są to działki Urzędu Miasta. W ostatnich latach sprzedał swój garaż, jednakże przedmiotem zbycia były tylko nakłady w postaci garażu, umowa nie miała formy aktu notarialnego. Podatki były płacone od garażu. Umowa zbycia nakładów została złożona w Urzędzie Miasta O..

Urząd Miasta O. przekazał działkę A. P. do użytkowania i korzystania z prawem wybudowania garażu, tak jak w przypadku T. A.. Urząd Miasta przekazywał działki do użytkowania z przeznaczeniem na cele wybudowania garaży, jednakże jego intencją nie było wyzbycie się własności działek. Zamiarem Urzędu Miasta było również nieformalne oddanie działek w użytkowanie wieczyste. Niezwłocznie po przekazaniu działek do użytkowania i zakończeniu budowy, Urząd Miasta wystawił decyzje podatkowe obejmujące przedmiotem garaże.

Właściciele garaży nigdy nie kwestionowali decyzji podatkowych wskazujących jednoznacznie na ograniczony przedmiot opodatkowania.

Pismem z dnia 28 października 1992r. H. R. wystąpił do Referatu G. (...) w O. o wydanie aktu własności na garaż przy ulicy (...) (działka numer (...)). Wskazał, że garaż na działce nabył w drodze umowy kupna sprzedaży od A. P. zam. przy ulicy (...), w 1975r. Garaż był budowany z własnych materiałów. Od daty zakupu, to jest od 1975r. za nieruchomość /garaż/ wnioskujący opłacał podatek, ponieważ figuruje na jego nazwisko, w Referacie G. (...) garaż nie figuruje na nazwisko A. P.. Jeszcze tego samego dnia p.o. Zastępcy Skarbnika Miasta J. R. na piśmie poczyniła adnotację, w której potwierdziła, iż H. R. od roku 1975 do chwili obecnej opłaca podatek od nieruchomości od garażu i nie ma z tego tytułu zaległości.

Wnioskodawca zdawał sobie sprawę, że pismo z dnia 28 października 1992r. kieruje do właściciela działki na której wzniesiono garaż, wyraźnie manifestując wolę uzyskania tytułu własności jedynie co do garażu.

W decyzjach podatkowych wydanych przez M. O. w latach 2008-2017r., jako przedmiot opodatkowania wskazywano „budynki pozostałe niemieszkalne – c) garaże wolnostojące”. Nie zgłaszał wątpliwości co do przedmiotu opodatkowania, nie powoływał się wobec organu na prawo własności przysługujące mu w szerszym zakresie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

- zeznania wnioskodawcy H. R. w charakterze strony – nagranie z rozprawy z dnia 12 kwietnia 2017r. od 00:06:59 do 00:08:26 – k. 100v, nagranie z rozprawy z dnia 14 grudnia 2016r. od 00:07:40 do 00:26:37 – k. 30,

- zeznania w charakterze świadka T. S. nagranie z rozprawy z dnia 15 lutego 2017r. od 00:03:25 do 00:22:10 – k. 87v,

- zeznania w charakterze świadka S. S. nagranie z rozprawy z dnia 15 lutego 2017r. od 00:22:10 do 00:27:09 – k. 87v-88,

- zeznania w charakterze świadka T. A. nagranie z rozprawy z dnia 15 lutego 2017r. od 00:27:09 do 00:52:43 – k. 88,

- dowód z dokumentów w postaci: wypisu z rejestru gruntów – k. 7, wyrysu z mapy – k. 8, de3cyzji podatkowej – k. 9, odpisu z księgi wieczystej – k. 11-14, pisma Urzędu Miasta O. z dnia 21 listopada 2016r. – k. 22, pisma z dnia 28 października 1992r. – k. 28, wydruku zupełnego treści księgi wieczystej – k. 35-39, 43-86, decyzji podatkowych – k. 90-99,

a ponadto z dokumentów z akt księgi wieczystej prowadzonej przez VI Wydział Ksiąg Wieczystych Sadu Rejonowego w Ostrołęce Kw nr (...) w postaci: rejestru k. 6-9, zawiadomienia k. 12 , wniosku k. 61, decyzji kanalizacyjnej z 26 kwietnia 1994r. i karty inwentaryzacyjnej k.68 i 69, wykazu zmian gruntowych k. 76-77 oraz mapy k. 79 na okoliczność stanu prawnego nieruchomości oraz dokumentu znajdującego się w aktach księgi wieczystej prowadzonej przez VI Wydział Ksiąg Wieczystych Sadu Rejonowego w Ostrołęce Kw nr (...) w postaci zawiadomienia znajdujące się na k. 53-54.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (§ 2).

Zasiedzenie polega na nabyciu przez nieuprawionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Posiadanie samoistne stanowi podstawową przesłankę nabycia własności nieruchomości. Za posiadanie takie uważa się faktyczne władztwo nad rzeczą w zakresie prawa własności. Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym jest ten, kto faktycznie włada rzeczą jak właściciel.

Faktyczne władztwo nad rzeczą, warunkujące istnienie posiadania, obejmuje dwa elementy: element fizyczny, określany tradycyjnie jako corpus i element psychiczny – animus. Dla istnienia samoistnego posiadania potrzebne jest przede wszystkim faktyczne władanie rzeczą. Zakres faktycznego władztwa przy posiadaniu samoistnym odpowiadający prawu własności, sprowadza się do korzystania z rzeczy i rozporządzania nią w sposób jak najbardziej pełny, czyli do postępowania z rzeczą jak właściciel.

Szczególnie istotny jest drugi z wymienionych aspektów władania rzeczą (animus), a więc nastawienie psychiczne posiadacza do wykonywanego władztwa. Trafnie bowiem podkreśla się w literaturze, że w większości wypadków zakres faktycznie dokonywanych względem rzeczy czynności jest często – zwłaszcza z punktu widzenia otoczenia – identyczny w wypadku każdej postaci posiadania, a nawet dzierżenia (np. posiadacz samoistny i dzierżyciel samochodu podejmują wobec pojazdu takie same działania, używają go w sposób identyczny itp.).

W ocenie Sądu wnioskodawca nie wykazał w niniejszym postępowaniu spełnienia przesłanek niezbędnych dla stwierdzenia na jego rzecz nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) położonej w O.. Dla stwierdzenia zasiedzenia nie jest bowiem wystarczające posiadanie i korzystanie z nieruchomości, lecz konieczne jest dodatkowo stwierdzenie, że posiadacz czyni to ze świadomością, że przysługują mu wszystkie uprawnienia charakterystyczne dla właściciela.

Uzasadniając wniosek wnioskodawca powoływał się na treść pisma skierowanego do Referatu G. (...) w O. datowanego na 28 października 1992r. (k. 28), które w jego ocenie miało potwierdzać, że występując wobec powyższego organu uważał się za właściciela nieruchomości.

Analizując treść przedmiotowego pisma nie sposób jednakże dojść do takiego rodzaju wniosków. Z pisma wyraźnie wynika, że wnioskujący występuje „o wydanie aktu własności na garaż przy ulicy (...) (działka numer (...))”, argumentuje, że garaż na działce nabył w drodze umowy kupna sprzedaży od A. P. zam. przy ulicy (...), w 1975r. Garaż był budowany z własnych materiałów. Od daty zakupu, to jest od 1975r. za nieruchomość /garaż/ wnioskujący opłacał (z całokształtu pisma należy wnioskować, że autorowi pisma chodzi o opłacanie podatku), ponieważ figuruje na jego nazwisko, w Referacie G. (...) garaż nie figuruje na nazwisko A. P.. Jeszcze tego samego dnia p.o. Zastępcy Skarbnika Miasta J. R. na piśmie poczyniła adnotację, w której potwierdziła, iż H. R. od roku 1975 do chwili obecnej opłaca podatek od nieruchomości od garażu i nie ma z tego tytułu zaległości.

Przede wszystkim z pisma wynika, że intencją wnioskującego było uzyskanie tytułu własności co do garażu, nie zaś co do nieruchomości gruntowej na której został ten garaż wzniesiony. Nie sposób uznać, że wnioskodawca posługując się stwierdzeniem „akt własności na garaż” miał na myśli również działkę gruntu, zwłaszcza że również z literalnej wykładni oświadczenia woli zawartego w piśmie wynika, że wnioskodawca odróżnia wyraźnie garaż i działkę gruntu, orientując się również co do jej oznaczenia ewidencyjnego. Co istotne, w piśmie tym wnioskodawca wyraźnie powołuje się na fakt nabycia od A. P. garażu, nie zaś nieruchomości gruntowej zabudowanej garażem. Wnioskodawca wskazuje jednoznacznie, że od 1975 roku opłaca podatek od garażu, nie zaś od nieruchomości gruntowej wraz z posadowionym garażem.

Dokonanie właściwej wykładki językowej oświadczenia zawartego w piśmie ma istotne znaczenie, pozwala bowiem ustalić, czy wnioskodawca występując wobec Urzędu Miasta czynił to w przekonaniu, że przysługuje mu tytuł własności jedynie do garażu, czy też również do nieruchomości gruntowej, na której ten garaż wybudowano. Zdaniem Sądu wnioskodawca czuł się właścicielem nakładu w postaci garażu nabytego od A. P., za który regularnie od 1975r. opłacał podatek i z tego też względu wystąpił do Urzędu Miasta o potwierdzenie tytułu własności. Z jakiegokolwiek fragmentu pisma, nawet pośrednio, nie wynika natomiast, aby pozostawał w przeświadczeniu (bez znaczenia pozostaje czy usprawiedliwionym czy też mylnym), że przysługuje mu jakikolwiek tytuł do nieruchomości gruntowej, na której wybudowano garaż. Brak w tych okolicznościach podstaw to twierdzeń, że wnioskodawca na podstawie umowy z 1975r. zawartej z A. P. pozostawał w przekonaniu, że nabywa nie tylko garaż, ale również działkę gruntu pod naniesieniem. Treść pisma wskazuje również, że wnioskodawca był zorientowany co do tego, że opłaca podatek tylko od budynku garażowego, nie zaś od nieruchomości. Należy również zauważyć, że wnioskodawca występując do konkretnego organu jednostki samorządu terytorialnego z wnioskiem, zdawał sobie sprawę, jaki podmiot, jest w dacie złożenia wniosku właścicielem nieruchomości gruntowej, na której wzniesiono garaż. Stąd też wyłącznie domniemanie przewidziane w art. 339 k.c. nie może być podstawą do stwierdzenia, że faktyczne władanie garażem winno skutkować uznaniem samoistności posiadania również w zakresie nieruchomości gruntowej.

Również w przedstawionych przez uczestniczkę poświadczonych za zgodność z oryginałem kopiach decyzji podatkowych za lata 2008-2017r., jako przedmiot opodatkowania wskazywano „budynki pozostałe niemieszkalne – c) garaże wolnostojące”. Bezspornie wnioskodawca opłacał podatek z tego tytułu, nie wykazał jednakże, aby zgłaszał wątpliwości co do przedmiotu opodatkowania, powoływał się wobec organu na prawo własności przysługujące mu w szerszym zakresie.

Wnioskodawca wskazywał na pisemną umowę zawartą w 1975r. z A. P., której jednakże w toku niniejszego postępowania nie przedstawił, co argumentował jej zniszczeniem. W trakcie wyjaśnień, potwierdzonych w czasie przesłuchania w charakterze strony, wnioskodawca stwierdził, że po zawarciu umowy z P. czuł się właścicielem garażu. Nabył garaż, na umowie było napisane, że nabywa garaż. Nie zastanawiał się nad gruntem, na którym stoi garaż. Jak kupował to od P. to był świadomy, że kupuje garaż (k. 30, 100v).

Zgodnie z twierdzeniami wnioskodawcy, nawet sama umowa zawarta z A. P. wskazywała na przeniesienie własności garażu, nie zaś nieruchomości gruntowej zabudowanej garażem. Co istotne, wnioskodawca odróżniał nabycie własności garażu, od nabycia własności nieruchomości gruntowej, skoro nie kwestionował decyzji podatkowych określających wyraźnie przedmiot opodatkowania jako budynek niemieszkalny – garaż, nie zaś zabudowaną nieruchomość gruntową. Świadomość wnioskodawcy co do powyższego rozróżnienia wynika również wyraźnie z treści pisma z dnia 28 października 1992r.

Skarb Państwa a następnie M. O. nie sprzeciwiając się budowie garaży przez prywatne osoby, co było uzasadnione celem na jaki działki zostały wydzielone, nigdy nie straciło zainteresowania działką o numerze (...), na co wskazuje analiza dokumentów znajdujących się w aktach księgi wieczystej Kw Nr (...). Działka gruntu o numerze (...) oznaczona we wcześniejszym okresie numerem (...), została ujawniona w rejestrze działek przewidzianych po dokonaniu podziału dla poszczególnych właścicieli nieruchomości sporządzonego przez geodetę S. K. w 1966r. Jako władający działką o numerze (...), przy oznaczeniu jej powierzchni na 17 m ^{( 2)}, ujawniony został Skarb Państwa (k. 6-9 akt księgi wieczystej). W dniu 16 grudnia 1968r. założono księgę wieczystą m.in. dla działki o numerze ewidencyjnym (...), wpisując jako właściciela (...) (zawiadomienie – k. 12 akt księgi wieczystej). W dniu 13 marca 1995r. M. O. wystąpiło z wnioskiem o wykreślenie w dziale I księgi wieczystej Kw Nr (...) dotychczasowego oznaczenia m.in. działki o numerze (...) i wpisanie nowego oznaczenia – dla działki o numerze (...) numeru (...), wydzielenie z prowadzonej księgi wieczystej m.in. działki o numerze (...), urządzenie nowej księgi wieczystej, wpisanie w dziale II tej księgi jako właściciela M. O. (k. 61 akt księgi wieczystej). Podstawą wniosku była decyzja Wojewody (...) z dnia 26 kwietnia 1995r., którą stwierdzono nabycie przez M. O. z mocy samego prawa własności nieruchomości zabudowanych oznaczonych w ewidencji gruntów m.in. numerem (...) o pow. 20 m ^{( 2)} (decyzja wraz z kartą inwentaryzacyjną – k. 68-69 akt księgi wieczystej). Zmiana numeracji działki o numerze (...) na numer (...) wynika z wykazu zmian gruntowych (wykaz wraz z mapą – k. 76-77, 79 akt księgi wieczystej). Wniosek ten został uwzględniony (zawiadomienie znajdujące się na k. 53-54 nowo założonej księgi wieczystej Kw Nr (...)).

Przesłuchany w charakterze świadka T. S. wskazywał, że garaż został zakupiony przez wnioskodawcę w latach 70-tych ubiegłego wieku. W jego opinii, uwzględniając fakt wzniesienia kilku garaży w osiedlu domków jednorodzinnych, nie mogło być mowy o samowoli budowlanej. Budowa garażu musiała odbywać się legalnie skoro urząd wystawiał decyzje podatkowe i pobierał podatek. S. S. widział jak wnioskodawca korzysta z garażu, naprawia w nim samochód.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności wyżej wskazanych świadków, jednakże najistotniejsze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały zeznania świadka T. A., który opisał na jakich zasadach wybudował pod koniec lat 70-tych swój garaż sąsiadujący bezpośrednio z garażem wnioskodawcy. W momencie rozpoczęcia budowy garażu przez świadka, dwa z nich już stały, czwarty garaż został wybudowany z późniejszym okresie. Świadek wskazuje, że działkę pod garaż otrzymał jako dodatek do swojej działki zabudowanej domem mieszkalnym, ze względu na jej małą powierzchnię. Dodatek miał otrzymać z Urzędu Miasta „na wieczystą umowę”, jednakże był pewien, że nie było sporządzanego aktu notarialnego, dostał jedynie pismo, w którym była mowa o wieczystym użytkowaniu. Nie starał się o pozwolenie na budowę. W piśmie z Urzędu Miasta nie było wskazane, na której działce ma być wzniesiony garaż. Świadkowi wydawało się, że najpierw otrzymał inną działkę a następnie zamienił się z prywatną osobą. Świadek wiedział dobrze, że są to działki Urzędu Miasta. Zdaniem świadka, P. nie miał tytułu własności do działki, bo świadek też takim tytułem nie dysponował. W ostatnich latach świadek sprzedał swój garaż, jednakże przedmiotem zbycia były tylko nakłady w postaci garażu, umowa nie miała formy aktu notarialnego. Podatki były płacone od garażu. Umowa zbycia nakładów została złożona w Urzędzie Miasta O..

Zdaniem Sądu wnioskodawca nabywając garaż od A. P. wszedł w posiadanie działki gruntu na zasadach takich, jak opisywane przez świadka T. A.. Wnioskodawca w swoich zeznaniach powoływał się na bliżej nieokreśloną rekompensatę, z tytułu której A. P. miał otrzymać od Urzędu Miasta działkę, na której następnie wzniósł garaż. W ocenie Sądu, Urząd Miasta przekazał działkę A. P. do użytkowania i korzystania z prawem wybudowania garażu, tak jak w przypadku T. A.. Brak podstaw do twierdzeń, że intencją Urzędu Miasta było chociażby nieformalne przeniesienie na A. P. własności nieruchomości gruntowej, czy też że nieruchomość została oddana w wieczyste użytkowanie. Mając na uwadze, że przenoszącym własność czy też oddającym w użytkowanie wieczyste miałby być Skarb Państwa wątpliwe, aby mogło się to odbyć w nieformalny sposób, bez zachowania formy aktu notarialnego, zwłaszcza że w aktach księgi wieczystej Kw Nr (...) znajdują się akty notarialne dotyczące innych nieruchomości o oddaniu gruntów Skarbu Państwa w wieczyste użytkowanie prywatnych osób, począwszy od 1969r., gdzie Skarb Państwa był reprezentowany przez Kierownika Wydziału G. (...) w O.. Z zeznań świadka T. A. wynika, że Urząd Miasta przekazywał działki do użytkowania z przeznaczeniem na cele wybudowania garaży, jednakże jego intencją nie było wyzbycie się własności działek, z czego korzystający z nieruchomości zdawali sobie sprawę. Brak również podstaw do twierdzeń, aby zamiarem Urzędu Miasta było nieformalne oddanie działek w użytkowanie wieczyste. Dalsze wykonywanie uprawnień właścicielskich co do działek wynika również z faktu, że niezwłocznie po przekazaniu działek do użytkowania i zakończeniu budowy, Urząd Miasta wystawił decyzje podatkowe obejmujące przedmiotem garaże. Ze złożonego przez wnioskodawcę pisma datowanego na 28 października 1992r. wynika, że podatek od garażu opłaca już od 1975r. Co istotne – wbrew aktualnemu mało konsekwentnemu stanowisku wnioskodawcy – również właściciele garaży mieli świadomość, że działki zostały przekazane na cele ich budowy przez Urząd Miasta, którego zamiarem nie było wyzbycie się ich własności. Potwierdza to przede wszystkim fakt, że właściciele garaży nigdy nie kwestionowali decyzji podatkowych wskazujących jednoznacznie na ograniczony przedmiot opodatkowania. Wnioskodawca zdawał sobie sprawę, że pismo z dnia 28 października 1992r. kieruje do ówczesnego właściciela działki, na której wzniesiono garaż, wyraźnie manifestując wolę uzyskania tytułu własności, z wyraźnym zaznaczeniem że odnosi się to jedynie co do garażu.

Jednocześnie nie sposób wymagać, aby Skarb Państwa a następnie M. O. miało podejmować działania mające na celu wyzucie właścicieli garaży z posiadania nieruchomości gruntowych, na których zostały wzniesione. Skarb Państwa a następnie M. O. miało uregulowany stan prawny co do nieruchomości gruntowych, działki zostały wydzielone a następnie udostępnione na cele budowy garaży. Skarb Państwa a następnie M. O. uznawało własność naniesień w postaci garaży osób prywatnych skoro wydawało decyzje podatkowe co do tego przedmiotu. Jednocześnie ograniczenie przedmiotu opodatkowania było wyraźną manifestacją, że Skarb Państwa a następnie M. O. nie wyzbyło się własności nieruchomości gruntowych, na których wzniesiono garaże.

W postanowieniu z 05 września 2008 r. w sprawie I CSK 54/08 Sąd Najwyższy podkreślił, że realizacja funkcji zasiedzenia nie może uzasadniać zaskakiwania podmiotów, przeciwko którym biegnie termin zasiedzenia. W wypadku, gdy według osoby władającej gruntem jest ona posiadaczem w zakresie zbliżonym do użytkowania ("bezterminowe prawo użyczenia") i korzysta z gruntu w sposób odpowiadający temu prawu, właściciel nieruchomości nie musi podejmować żadnych działań zmierzających do zachowania swego prawa. Upływ terminu zasiedzenia nie może bowiem spowodować utraty przysługującego mu prawa własności.

Jednocześnie zauważyć należy, że nawet w przypadku przyjęcia, że wnioskodawca korzystał z nieruchomości w sposób właściwy dla użytkownika wieczystego (do czego w ocenie Sądu nie ma podstaw z wyżej wskazanych względów), to i tak wniosek ten nie mógłby zostać uwzględniony, bowiem jego żądanie dotyczyło stwierdzenia nabycia własności nieruchomości, nie zaś użytkowania wieczystego a Sąd związany jest granicami wniosku. Ponadto dopuszczalne jest nabycie przez zasiedzenie wyłącznie istniejącego prawa użytkowania wieczystego (v. uchwała Sądu Najwyższego z 11 grudnia 1975 r. w sprawie III CZP 63/75, postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 14 kwietnia 2011 r. IV CSK 446/2010), a brak dowodu, że użytkowanie wieczyste działki objętej wnioskiem zostało kiedykolwiek ustanowione.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił wniosek, o czym postanowił w pkt 1 sentencji.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w pkt 2 sentencji postanowienia w oparciu o treść art. 520 § 3 k.p.c. w związku z § 5 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1804 z późn. zm.) – przy przyjęciu jako podstawy obliczenia stawki minimalnej, niezakwestionowanej przez uczestnika wartości przedmiotu sporu w kwocie 5.000 zł. Na koszty te składała się stawka minimalna pełnomocnika w kwocie 600 zł oraz opłata skarbowa od udzielonej substytucji w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

(...)

dn. 04.05.2017 r.